มาร์คประคองใบหน้าของเขาไว้ ไล่ริมฝีปากลงมาที่ปลายคางมน เคลื่อนลงมาเรื่อยๆ จนตรงลูกกระเดือกก่อนกดจูบเบาๆ อย่างหยอกเย้า แกล้งให้เขาต้องเผลอกลืนน้ำลายและเชิดหน้าขึ้น ปล่อยให้อีกฝ่ายเข้ามาแนบชิดได้มากยิ่งกว่าเดิม
“เดี๋ยวมาร์ค…” เขาครางอื้อในลำคอตอนที่ริมฝีปากอุ่นขบเม้มบนเนินไหปลาร้าช้าๆ ปรือตามองเพดานและจับลูบกลุ่มผมของคนเด็กกว่าไว้ พยายามจะบอกอะไรบางอย่างแต่ก็สติหลุดตอนที่มือของมาร์คเลื่อนไล้เข้ามาใต้เสื้อยืดและบีบช่วงเอวเบาๆ แตะลูบช้าๆ ไล่สูงขึ้นมาจนช่วงอก ลูบผ่านจนแจมินเผลอเกร็งตัว
ให้ตาย เด็กนี่ใจร้อนชะมัด
เขาแค่จะบอกว่าเรายังไม่ได้ล็อคประตูห้อง
แต่เหมือนจะห้ามอะไรไม่ทันอีกแล้วและตัวเขาเองก็ไม่อยากหยุดอีกต่อไป
เสื้อยืดสีดำสนิทของแจมินถูกรั้งขึ้นและถอดพ้นออกไปอย่างไร้ทิศทาง เปิดเปลือยผิวกายเนียนที่มาร์คแสนคิดถึง ชวนให้ฝังใบหน้าเข้าไปแนบชิด เขาสูดลมหายใจเข้าลึก กลิ่นกายเจือกลิ่นน้ำหอมที่มาร์คจำได้ดีทำให้เขายิ้มออกมา หากไม่ได้ใกล้ชิดกันขนาดนี้เขาคงไม่มีทางรู้ว่าแจมินยังใช้น้ำหอมที่เลือกให้เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
ริมฝีปากของมาร์คจูบหนักๆ ลงมาบนอกของเขา ทิ้งร่องรอยตามทางที่สัมผัสจนเขาอยากนึกต่อว่าเพราะกลัวจะเป็นรอยเห็นได้ชัด แต่ก็ห้ามอะไรไม่ได้ เผลอโอนอ่อนไปกับการกระทำของคนเด็กกว่า เหมือนกำลังถูกมอมเมายิ่งกว่าการดื่มเหล้าก่อนหน้านี้
เสียงหัวเข็มขัดของแจมินดังกระทบกันพอจะเรียกสติของเขาได้ และรู้ตัวว่ามันกำลังจะไปไกลเสียยิ่งกว่าตอนนั้น
ในเมื่อตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกันเลยด้วยซ้ำ
ความคิดของเขาเหมือนถูกซัดหายไปเพราะมวลความรู้สึกระลอกใหญ่ตอนที่มาร์คปลดกระดุมกางเกงออกและลูบสัมผัสใจกลางกายผ่านเนื้อผ้า ดึงรั้งกางเกงวอร์มของเขาออกจนเหลือเพียงแค่ชั้นในตัวเดียว เพียงแค่นั้นก็ทำเอาลมหายใจของเขาติดขัด หลุดครางจนต้องยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้ มืออีกข้างปัดป่ายไปทั่ว พยายามไล่จับศีรษะของอีกฝ่ายที่กำลังขยับลงต่ำและจูบเม้มตามผิวเนียนจนเป็นรอยแดง
“มะ…มาร์ค”
แจมินใช้ข้อศอกค้ำไปข้างหลัง ยันตัวเองขึ้นมาจากเตียง ดวงตาหวานปรือมองภาพตรงหน้า พยายามควบคุมการหายใจของตัวเองแต่เหมือนมันจะรวนกว่าเดิมเพราะสายตาของเด็กร้ายกาจที่ช้อนมองตอนกำลังจับขาของเขาข้างหนึ่งยกขึ้นพาดบนบ่า
“ครับ” ขานรับเบาๆ ก่อนก้มลงไปจูบลงบนต้นขาข้างใน
“ยะ…อย่าแกล้ง…”
เขาเป็นฝ่ายยอมแพ้ ถอนสายตาออกไปมองทางอื่น ใบหน้าเชิดมองเพดานโล่งๆ ที่ไม่ต่างจากความคิดในหัวของเขาตอนนี้ ความร้อนในกายเริ่มสูบฉีด อาจเป็นเพราะเครื่องดื่มมึนเมาก่อนหน้านี้รวมถึงสัมผัสที่แตะลงบนจุดอ่อนไหวของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว ไม่มีเนื้อผ้าใดๆ ขวางกั้นเมื่อผ้าชิ้นส่วนสุดท้ายถูกรูดรั้งออกไปจนตอนนี้ตัวของเขาเปลือยเปล่าโดยสมบูรณ์
เขามาถึงตรงนี้ได้ยังไงวะ
ให้ตาย นาแจมิน
คำถามต่างๆ ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังจนเหมือนมันไม่สำคัญอีกต่อไป สัมผัสปลุกเร้าจากฝ่ามือและริมฝีปากกำลังไล่จูบซ้ำๆ เหมือนต้องการซึบซับทุกส่วนของร่างกายนี้ไว้
มาร์คลีน่ะเป็นเด็กฉลาด แน่นอนว่าแจมินรู้เรื่องนี้ดีที่สุดเพราะเขาสอนทุกอย่างให้กับอีกคน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องในห้องเรียนหรือเรื่องบนเตียง ก็เรียนรู้ไวจนเหมือนจะแก่แดดเกินวัยเสียด้วยซ้ำ แต่นั่นก็ทำให้เราเติมเต็มกันและกันได้ เหมือนกับตอนนี้ที่ไม่ต้องบอกอะไร เด็กนั่นก็หัวไวพอจะเรียนรู้และจดจำได้เหมือนเดิมว่า สัมผัสตรงไหนที่จะทำให้กายของเขาดิ้นเร่า หลุดร้องครางจนไม่สนใจว่าใครข้างนอกอาจจะได้ยิน
“พี่ยังเหมือนเดิม” พูดขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มที่มุมปากจนเขาร้อนไปทั้งหน้ายิ่งกว่าเดิม
“หยุดพูดน่า…อื้อ”
สัมผัสเริ่มรุกล้ำไปทางด้านหลังจนแจมินสะดุ้งกาย แม้จะเป็นเพียงแค่การกดนิ้วเข้ามาช้าๆ ค่อยๆ เคลื่อนถอนเพื่อให้เขาปรับตัวได้
“คนเก่งของผม”
มาร์คจูบรับความเจ็บปวดของเขาที่ปริ่มตรงหางตาอย่างปลอบโยนก่อนจะกดจูบซ้ำๆ อีกครั้งที่ริมฝีปาก จากความเจ็บปวดในตอนแรกเริ่มเปลี่ยนความรู้สึกโหวงๆ ก่อนมันจะแล่นวาบพาเอาปลายเท้าเกร็งจิกกับเบาะเตียง คนที่ประคองกอดเขาไว้ถอนมือออกไปเพื่อเตรียมจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองที่ยังอยู่ครบชุดแตกต่างจากเขา แจมินค่อยๆ เขยิบตัวไปยั้งมือของอีกฝ่ายไว้ ก่อนวางเข่าคร่อมคนเด็กกว่า ดวงตามองประสานกันตอนที่เขายังลูบมือผ่านลอนกล้ามท้องจางๆ พร้อมกับดึงรั้งเลิกเสื้อยืดน่ารำคาญนั่นออกด้วยตัวเอง เข้าไปจูบเบาๆ ที่ข้างแก้มของมาร์ค จนถูกอีกฝ่ายหอมกลับคืนฟอดใหญ่ในขณะที่มือหนาเริ่มเล่นซนลูบไล้ไปตามร่างกายเขาอีกครั้ง บีบเค้นสะโพกและเนื้อนิ่มข้างหลังจนเขาเผลอแอ่นตัวเข้าหา พาอะไรๆ ที่ยังไม่ได้ปลดปล่อยให้แนบชิดๆ กับตัวของคนตรงหน้ามากกว่าเดิม
“พี่แจมิน”
มาร์คพึมพำชื่อของเขาซ้ำๆ ที่ข้างหูไม่ต่างจากเขาที่พร่ำเรียกชื่ออีกฝ่ายไม่หยุดตอนที่เราเริ่มคลอเคลียร่างกายเข้าหากัน รับรู้ไออุ่นและความรู้สึกที่ถูกจุดติดในกายอีกคน มือของแจมินเลื่อนลงไปปลดกระดุมกางเกงของมาร์คและรั้งซิปลงโดยที่เรายังไม่ผละริมฝีปากออกห่างจากกัน ล้วงเข้าไปในกางเกงเพื่อสัมผัสตัวตนที่บ่งบอกว่าเด็กตรงหน้ากำลังอดทนมากแค่ไหน มาร์คเผลอจูบเขาแรงขึ้นตอนที่เขาแกล้งนวดคลึงเบาๆ พอให้อีกฝ่ายเรียกชื่อเขาซ้ำอีกครั้ง เลื่อนมือมาจับมือของเขาไว้ก่อนมืออีกข้างจะล้วงหยิบเอาซองถุงยางอนามัยออกมา
ให้ตายเถอะมาร์คลี
นี่เขาตกหลุมเด็กนี่อีกแล้วใช่มั้ย เตรียมพร้อมขนาดนี้เนี่ย
แจมินมองด้วยสายตาคาดโทษตอนโดนผลักให้นอนราบบนเตียงเหมือนเดิม รับเอาตัวตนของคนที่เขาโหยหาและคิดถึงมาโดยตลอด ความรู้สึกเหล่านั้นค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยสัมผัสและการกระทำของเด็กตรงหน้า แทรกพาตัวเองเขามาหาเขาช้าๆ ให้เวลากับเขาเพื่อปรับตัวหลังจากเราไม่ได้อยู่แนบชิดกันมานาน แจมินเผลอกัดริมฝีปากแน่น จนมาร์คก้มลงมาจูบเพื่อให้ลืมความเจ็บพวกนั้น ขยับช้าๆ จนเขาครางอื้อในลำคอ ปล่อยเสียงออกมาตอนที่จูบถอนออกไป เรียกชื่อของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนเก่าซ้ำๆ ทุกครั้งที่แรงนั้นโถมกายลงมา
เราต่างหลงมัวเมาในกันและกันเหมือนกับตอนนั้น
ร้องเรียกชื่อของแต่ละฝ่ายราวกับเรากลัวว่าจะหลงลืมกันไป
“ผม…คิดถึงพี่”
ประโยคเดิมๆ ถูกบอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนกลัวว่าเขาจะไม่เชื่อ มาร์คโน้มตัวลงมาจูบรุ่นพี่ของเขาอีกครั้ง มือเรียวของแจมินวางลูบลงบนข้างแก้มทั้งสองข้างของเขา จับใบหน้าไว้ให้เราสบตากันตอนที่เขากำลังพาความคิดถึงที่เก็บไว้มานานเข้าไปหา ความเย่อหยิ่งในดวงตาคู่นั้นไม่หลงเหลือแล้ว มีเพียงแค่แววตาหวานที่ปรือมองเขา แพขนตายาวเปียกชื้นและลู่แนบลง เขาก้มลงไปจูบเปลือกตานั้นเบาๆ ตอนที่แจมินหลับตาลง เชิดใบหน้าและกายขึ้นรับแรงของเขา มือของแจมินที่จับประคองใบหน้าของเขาไว้เปลี่ยนเป็นเอื้อมแขนโอบกอดรอบลำคอแทน เกี่ยวรั้งให้ใบหน้าของเขาซบลงบนเนินหัวไหล่ที่เปียกชื้นเหงื่อ ริมฝีปากเล็กแตะจูบเบาๆ ที่บ่าของเขาก่อนกระซิบแนบชิดหู
“อื้อ…คิดถึงเหมือนกัน…”
ทั้งการกระทำและคำพูดของเขาต่างบอกกันอย่างชัดเจน ส่งผ่านความคิดถึงหากันผ่านร่างกายนี้ เสียงหวีดร้องของรุ่นพี่ของเขาดังก้องตอนที่เราพากันและกันมาถึงสุดปลายทาง มาร์คทิ้งตัวอยู่ภายในนั้นเพื่อซึมซับรับความรู้สึกที่ห่างหายไปนาน การถูกแจมินกอดรัดตัวตนของเขาไว้แบบนี้ มาร์คกดจูบหนักๆ ลงบนแก้มนิ่มของแจมินและลูบผมสีเข้มของอีกฝ่ายที่ยังหอบหายใจไม่ต่างกัน เรากอดเกี่ยวกันแน่น ไม่ถอยกายหนีออกจากกัน และเพียงแค่เขาขยับเบาๆ เพื่อถอนตัวออก คนที่นอนจมเตียงอยู่ก็เชิดหน้าครางเสียงแผ่ว ไม่ได้ตั้งใจจะยั่วเขาแต่ดันจุดติดจนเขาพาตัวเองดันกลับเข้าไปอีกครั้งเร็วๆ อยากจะอยู่ตรงนี้ให้นานขึ้นอีกซักนิด
“ดะ…เดี๋ยวก่อน…”
“ต่อได้ไหมครับ”
“ไอ้เด็กนิสัยไม่ดี”
แจมินร้องห้ามแต่กลับกอดรั้งลำคออีกคนเอาไว้แน่นแนบตัว มาร์คอมยิ้มเล็กๆ และขืนตัวออกเพื่อจะสบตากัน แจมินหลับตาลงร้องออกมาเบาๆ เพราะความรู้สึกวูบโหวงในช่องท้องตอนที่มาร์คค่อยๆ ถอนตัวตนออกไป จัดการกับร่างกายตัวเองและโยนถุงยางอนามัยไปยังถังขยะตรงหัวเตียงพอดี โดยที่แจมินจับจ้องมองเขาไม่วางตา มือเล็กค่อยๆ ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่อกายตัวเองไว้ ปกปิดร่างกายที่ยังแดงเพราะกิจกรรมที่เพิ่งจบลง
กลับไปอ่านต่อที่ https://writer.dek-d.com/now-ii/story/viewlongc.php?id=1639717&chapter=41 ด้วยนะคะ
#yourmyfluffysmile
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด T____T
sweetlimeandtea 